Als jongvolwassene staat het leven vaak in het teken van studeren, uitgaan, werken, reizen en afspreken met vrienden. Maar wat als je een trombose krijgt, waardoor je dat allemaal niet meer zo goed kan? Waardoor jouw leven ineens in het teken staat van bloedverdunners, steunkousen en ziekenhuisonderzoeken? Hoe ga je ermee om en wat kun je doen om ermee te leren leven?
Laura Kalisvaart uit Deventer kreeg op 27-jarige leeftijd een sinustrombose door de anticonceptiepil. Hier heeft ze een niet-aangeboren hersenletsel aan overgehouden. Op het moment van haar trombose zat ze in het laatste jaar van de politie opleiding. Hoewel Laura de opleiding later nog wel heeft afgerond, is ze in mei 2019 arbeidsongeschikt verklaard.
“Ik ben heel erg gevoelig geworden voor prikkels”, vertelt Laura. “Normaal gesproken zit er als het ware een filter in jouw hoofd dat bepaalde prikkels tegen kan houden als dat nodig is, maar dat heb ik niet meer. Alles kost daardoor ontzettend veel energie.”
Doordat Laura zo weinig energie heeft, moet ze haar dagen goed inplannen. “Ik kan maar één groot ding per dag inplannen”, zegt Laura. “Als ik bijvoorbeeld boodschappen moet doen, dan kan ik niet op diezelfde dag ook nog met vrienden afspreken. Dat wordt mij dan te veel.”
Soms ervaart Laura ook onbegrip. “Je kunt het niet aan mij zien”, vertelt ze. “Ik ga natuurlijk pas met iemand afspreken als ik op mijn best ben. Daardoor lijkt het net alsof het allemaal wel goed met mij gaat. Maar niemand ziet eigenlijk hoe het er achter gesloten deuren aan toe gaat.”
De revalidatie – Hoe Laura zich weer omhoog krabbelde
In totaal heeft Laura negen maanden revalidatie gehad. Er zijn verschillende dingen die zij heeft ondernomen: ergotherapie, fysiotherapie, ontspanningstherapie, bewegingsagogie en gesprekken met de psycholoog.
“Ik ben veel bezig geweest met het leren herkennen van mijn lichaamssignalen en daarop acteren en plannen. Weten wat ik kan, wat ik niet kan en wanneer ik wat kan. Dit kan sterk wisselen per dag”, vertelt Laura. “Ook heb ik geleerd om te weten wanneer ik moet rusten en op welke manier op dat moment. Ik moet goed opletten wat mijn lichaam mij vertelt, want het gaat om hele subtiele signalen.”
Laura moest opbouwen in haar activiteiten, bijvoorbeeld bij het autorijden en het sporten. Ze moest kijken hoe lang ze het zou kunnen volhouden en waar haar grens lag. Inmiddels weet ze nu waar ze moet beginnen als ze iets opbouwt.
Ik heb geleerd om creatief te zijn wat betreft andere oplossingen
Verder heeft Laura ook manieren geleerd om te ontspannen. “Ik leerde hoe ik kon voelen hoe het gaat met mijn lichaam en wat het nodig heeft. Indien nodig moet ik dingen in mijn dag aanpassen”, vertelt ze. “Ook ben ik met mijn psycholoog bezig geweest met mijn verwerkingsproces. Dat is heel veel. Het gaat echt met vallen en opstaan. Met zowel wanhopige als euforische momenten.” Als Laura terugkijkt op de negen maanden revalidatie, dan beschouwt ze het als heel intens en heftig.
“Eigenlijk heb ik geleerd om om te gaan met mijn ‘beperkingen’. Door bijvoorbeeld te compenseren, iets aan te passen en creatief te zijn wat betreft andere oplossingen. Ook heb ik geleerd om hulp te vragen, standvastig en flexibel te zijn.”
Volgens Laura is er niets geweest wat niet werkte tijdens haar revalidatie, want ‘ook door te ontdekken wat niet werkt ben je weer een stap verder’. “Het is voor iedereen persoonlijk en anders. Jouw revalidatie moet ook bij jouw persoonlijkheid en leven passen, daarom is het ook zo belangrijk om maatwerk te krijgen.” Volgens Laura krijg je die bij het revalideren, omdat alle disciplines integraal werken. “Ze maken samen een plan voor je en overleggen met elkaar. Ze stemmen de therapieën met elkaar af op jou.”
Jouw revalidatie moet ook bij jouw persoonlijkheid en leven passen
In november 2020 is Laura bevallen van haar dochter. In de aanloop daar naartoe heeft ze ambulante begeleiding ingeschakeld die gespecialiseerd is in hersenletsel. “Zij keken met mij mee, omdat ik absoluut niet wist wat mij te wachten stond wat betreft het opvoeden van een kleintje”, legt Laura uit. “Bijvoorbeeld of ik het goed aan zou kunnen aangezien ik prikkelgevoelig ben en snel in overbelasting kom. Daarnaast weet je natuurlijk niet wat voor baby je krijgt en of er zich problemen zullen voordoen. Ik was liever goed voorbereid zodat ik direct hulp kon inschakelen als het nodig was. Gelukkig is Luna een hele lieve, fijne en makkelijke baby. Ik heb ook hulp van mijn man, familie en vrienden. Voor de rest moet ik gewoon zelf denken aan mijn eigen rust momenten en soms de boel de boel laten. Dat laatste vind ik heel lastig.”